‘Ik word vaak onrustig wakker in de ochtend. Ik moet nog van alles, denkt mijn hoofd’. Zijn ademhaling zit hoog en hij zit wat gespannen in de stoel. ‘Het is niet dat ik stress ervaar maar het is een sluimerend aanwezige onrust’. Ik haal diep adem, ik ken dit thema ook maar al te goed.
We verkennen samen wat er achter die onrust zit door de Onrust in de vorm van een matje een plek in de ruimte te geven. De Onrust vertelt; ‘het is nog niet goed genoeg, ik heb nog niet genoeg gedaan, ik verdien niet genoeg nu, ik doe niet genoeg.’
Ik vraag hem: wat zou je willen doen, wat is je beweging als je zo hier bij Onrust zit?
Hij kijkt me aan, zijn wenkbrauwen gefronst, ‘ik zou die Onrust willen wegduwen!’
Hij duwt het weg en we staan stil bij het effect ervan. Het is even lekker maar dat zakt snel weer weg, want Onrust is gewoon weer terug en nog sterker. Ik vraag hem hoe het is als die Onrust er wel mag zijn. Zijn schouders zakken wat, hij haalt wat dieper adem. Lastig. Vervolgens verkennen we samen wat er achter dat stuk van ‘niet genoeg zijn’ zit. We zetten een stoel achter de Onrust. Wie zit daar? In wiens ogen kreeg jij het idee dat het niet genoeg was?
Hij vertelt dat zijn moeder in die stoel zit en vaak met kritische ogen naar hem keek. En hoe zou het zijn om haar Onrust ook een plek te geven, zodat die er mag zijn? Hij legt een steen naast haar neer. Ontroerd zegt hij; ‘Ik herken het wel dat zij ook het gevoel had dat ze niet genoeg was.’
Ik vraag hem nadat we hier wat langer bij hebben stilgestaan hoe het nu is om naar zijn eigen Onrust te kijken. ‘Best gek, zegt hij, ik voel me veel rustiger en ik vind het best ok dat die er ook is’.
“Dat wat er niet mag zijn bepaalt de dynamiek”
Dat zei een van mijn opleiders in een coachingsopleiding ooit tegen me.
Ook uit eigen ervaring weet ik dat wij mensen in staat zijn om uitzonderlijk lang te verdringen, te verzwijgen of te veroordelen. Dat is wat we vaak met ongewenste gevoelens en gedachten doen, het is uiteindelijk niet vol te houden. Je kunt het vergelijken met een bal die je met alle kracht onder water probeert te houden. Hoe harder je duwt, hoe zwaarder het wordt. En hoe je ook je best doet, er komt een moment dat die bal keihard omhoog schiet. Dus alles wat we geen plek geven in ons leven (zoals onrust), zal zich op allerlei manieren aan ons opdringen.