SOUL Cycle deelneemster:
“Toen ik vorig jaar mijn baan kwijt raakte na een reorganisatie, besloot ik voor het eerst in mijn carrière even pas op de plaats te maken. Ik werkte al zo’n zestien jaar in dezelfde branche, naar grote tevredenheid overigens, maar ik bedacht me dat áls ik een keer iets heel anders wilde gaan proberen het nu het goede moment daarvoor was. Misschien lag er nog wel een geheel nieuwe carrière voor me in het verschiet, who knew?
Toen ik via een vriendin over de SOUL Cycle hoorde, was ik daarom meteen getriggerd. Een cursus waarin je erachter komt wat jouw talent is, wat je drijft in het leven, waar je naartoe wil? Het kwam op het perfecte moment.
Bij de SOUL Cycle wordt gewerkt met een groot aantal technieken, zoals RET, Mindfulness, MBTI en visualisaties. Deze vormen samen een perfecte mix om in vrij korte tijd veel dichter bij jezelf, en jouw innerlijke wensen, te komen. Op de eerste dag was ik nog vooral bezig te zoeken naar een nieuw ‘beroep’. Wat zou mij nog meer liggen dan wat ik al die jaren had gedaan? In een uitgebreide visualisatie kwam er geen antwoord, het bleef stil. Wel zag ik mezelf continu terug op een heerlijk strand, waar ik een relaxt en ontspannen leven leidde. ‘Misschien moet ik emigreren?’ schoot het door me heen. Waarom kwam dat strand steeds terug, die serene rust, dat totale gevoel van op mijn gemak zijn met mezelf, ja gelukkig zelfs?
De hele eerste dag was ik in een vrolijke bui, niet emotioneel, maar ook niet echt geraakt door iets wat er langskwam. Tót we de ‘Life line-opdracht’ deden. Ieder van ons moest vijf A4tjes pakken en op elk vel de cijfers 7, 14, 21, 28 en 35 schrijven. Vervolgens moesten we die vellen op chronologische volgorde leggen en met gesloten ogen op het eerste vel, met de 7 erop, gaan staan. In een lichte ‘sluimertoestand’ moesten we teruggaan naar toen we zeven jaar oud waren en een mooie herinnering van die leeftijd terughalen. Ik zag mezelf direct staan, een lachend, vrolijk kind, dansend in haar slaapkamer. Ook van de leeftijden 14, 21 en 28 jaar kwamen de herinneringen als vanzelf opgeborreld. En iedere keer was ik aan het lachen, feesten, genieten.
En toen was daar het moment waarop ik de coach hoorde zeggen: ‘Stap nu naar je huidige leeftijd’. Ineens sprongen de tranen in mijn ogen en vormde zich een stevige knoop in mijn maag. Ik voelde heel sterk: ik wíl niet weg hier. Ik wil niet naar het nu. Een heel heftig besef. Verwarrend ook. Waarom wilde ik niet naar mijn nu, naar mijn leven? Ik was toch gelukkig?
Al snel realiseerde ik me dat ik de laatste jaren veel te weinig aan mezelf had gedacht. Veel te weinig meer genoot en feestte, danste en lachte. Ik was moeder geworden en hoe intens gelukkig me dat ook maakte, het had me óók enigzins veranderd in een gestreste en vermoeide regelkip. Daarnaast was ik altijd hard blijven werken. De combinatie waar iedere werkende moeder mee worstelt, de duizend bordjes in de lucht, had mij in een soort survivalstand gezet. Als het maar goed ging met de kinderen, thuis lekker liep en het werk goed gedaan werd. Daarnaast wilde ik vrienden en familie nooit vergeten. Maar mezelf was ik helaas wel compleet uit het oog verloren. Mezelf had ik ergens op het tiende plan gezet. Ach, het klinkt misschien als een dik vet cliché voor mede-moeders, maar voor mij kwam het echt binnen als een mokerslag. Ik was potverdorrie alle contact met mijn hart kwijt geraakt. De pleaser in mij had iedereen gepleased behalve mijzelf. Met als treurig resultaat dat ik niet blij was met hoe ik me nu voelde.
Een andere, prachtige en intense opdracht, het lopen van het ‘SOUL Path’, benadrukte later wat ik al dacht. De les die in mijn oor schreeuwde? Ik moest maar eens gaan leren hoe ik beter voor mezelf kon zorgen. Nee leren zeggen bijvoorbeeld. Dicht bij mezelf blijven. Ik realiseerde me dat IK uiteindelijk de belangrijkste persoon in mijn leven moest zijn, want pas dán kon ik er ook echt zijn voor anderen.
Door de huiswerkopdrachten die ik deed, kwam ik er al snel achter dat het werk wat ik altijd had gedaan gewoon ontzettend goed bij me past. Dat ik niet hoefde te zoeken naar een nieuwe carrière als aspergersteker of Peruaanse rozen-teler, dat alles wat ik op professioneel vlak zocht, al in mijn beroep zat.
Daar hoefde ik me niet meer druk over te maken. De focus kwam dus geheel te liggen op het persoonlijke vlak. Mijn missie werd een duidelijke afgekaderde vraag: wat wil ík eigenlijk? Niet mijn man, mijn kinderen, mijn (fictieve) werkgever? Nee, ik!
Door bepaalde opdrachten werd nog eens helder wat mij precies energie geeft in het leven en wat het juist uit me trekt. Gaandeweg de cursus en door middel van de mooie SOUL fragmenten die we te zien kregen, de oefeningen die we deden, het huiswerk wat we maakten en de vele gesprekken die we voerden, bouwden we allemaal ons eigen toekomstplan. Waar wilden we heen? Wat hield ons daar vooralsnog in tegen? Hoe konden we bereiken wat we wilden?
De trainers hielden de vinger aan de pols. Je kwam echt niet weg met wat vage plannetjes, nee, je moest alles concreet kunnen maken. Dus hoe ging ik nou zorgen dat ik meer naar mijn hart zou luisteren? Niet meer met alle winden zou meewaaien? We kregen de opdracht een voorwerp te kopen of zoeken dat ons dagelijks weer aan onze ‘missie’ zou herinneren. Omdat voor mij het hart symbool was gaan staan voor mijn persoonlijke missie (luisteren naar mijn hart) kocht ik een klein kaartje waarop een meisje staat getekend dat een giga groot hart in haar handen houdt. Ik stopte het in mijn agenda zodat ik het sowieso elke dag zou zien en mezelf scherp kon houden.
Daarnaast bedacht ik andere haalbare acties om te gaan uit voeren op weg naar mijn doel en dacht ik met de anderen na hoe ik die acties ook daadwekelijk ging uitvoeren. Enthousiast werkte ik aan mijn plan, waarbij ik me ontzettend gesteund voelde door mijn SOUL Cycle groepje, allemaal stuk voor stuk lieve, slimme vrouwen, die eigenlijk al na dag één als een soort vriendinnen voelden. We waren zo snel zo close met elkaar, dat gaf een enorme verbinding. Daardoor leefden we ook echt met elkaar en elkaars pad mee.
Op de laatste dag moesten we allemaal ons eigen plan aan elkaar presenteren. Ik voelde heel sterk dat ik al was gegroeid de laatste weken, dichter in contact met mezelf stond, maar dat ik er nog niet was. Gelukkig had ik de tools in handen. Zij gaven me een houvast.
Het is nu drie maanden later en het gaat supergoed met mij. Ik heb weer een baan gevonden in dezelfde branche waar ik altijd werkte. Geëmigreerd ben ik dus niet. Dat strand wat in de eerste dag in de visualisaties terug kwam, stond – weet ik nu – voor de rust die ik moest nemen om dicht bij mezelf te komen. Die rust heb ik gepakt. Ik heb de tijd genomen erachter te komen wat ik wil en hoe ik daar moet komen. Ik heb de acties die ik gepland had, uitgevoerd. En ik denk nog dagelijks aan de SOUL Cycle en aan waar ik naartoe wil. Elke dag zie ik het kaartje met het ‘hartenmeisje’ en weet ik weer: Oja, wat wil ík? Wat maakt mij blij? Ik werk daaraan, ik please veel minder en durf veel vaker nee te zeggen. Dit alles resulteert weer in meer zelfvertrouwen.
Ik ben, juist omdat ik beter voor mezelf opkom en voor mezelf kies, oprecht een leukere moeder, vrouw en vriendin. En dat alles zonder mezelf te verliezen. Want die realisatie die ik tijdens de ‘Life-line opdracht’ had, dat ik niet in het nu wilde zijn, maar liever in het verleden, was zó’n eye opener. Dat heeft me wakker geschud. Ik wil nú gelukkig zijn. En ik kan eerlijk zeggen dat ik dat heb bereikt.”
Lees hier meer ervaringen die op Springest zijn gezet.